Zasadą jest, żeby główne składniki posłannictwa Duchowej Adopcji, którymi są
    - rekolekcje poprzedzające przyrzeczenia adopcyjne
    - przyrzeczenia Duchowej Adopcji
    - nabożeństwa w obronie życia
    - czuwanie przed Najświętszym Sakramentem w intencji obrony życia poczętego
    - nabożeństwa na zakończenie 9-miesięcznej adopcji odbywały się w kościele, wobec całej wspólnoty ludzi wierzących i na jej oczach po to, żeby 
      uwrażliwiać, zachęcać do wspólnej modlitwy, przywracać prawość sumień i wzbudzać chrześcijańską miłość miłosierną.

Informacje o miejscu i godzinie rekolekcji poprzedzających D.A. powinny być publikowane na tablicach ogłoszeń parafialnych, w parafialnej i diecezjalnej prasie i w ogłoszeniach po Mszach św. niedzielnych. Podjęcie indywidualnego, osobistego zobowiązania adopcyjnego przez osobę adoptującą, rozpoczynają zbiorowe przyrzeczenia w kościele, w czasie uroczystej Mszy św. lub Nieszporów w któreś święto Matki Bożej i "Święta Młodzianków" (28 grudnia). Poprzedzają je rekolekcje na temat zasad praktykowania Duchowej Adopcji oraz obrony życia poczętego, które mogą być przeprowadzane w kościele, na trasie pielgrzymowania do któregoś sanktuarium Matki Bożej, lub przez radio. Przyrzeczenie duchowej adopcji jest "świadomą i dobrowolną obietnicą uczynioną Bogu, mającą na celu dobro, możliwe i lepsze, wypełniane z cnoty religijności" (kan. 1191 par. 1 KPK), jest więc ślubem - w odróżnieniu od określenia "przysięga", które jest wezwaniem Boga za świadka prawdy 
(kan. 1199 KPK). Przyrzeczenie duchowej adopcji jako "ślub" wygasa z upływem czasu wyznaczonego dla wypełnienia obowiązku (KPK kan. 1194), to jest po 9 miesiącach od czasu złożenia przyrzeczenia.

Do uznania przyrzeczenia za ważne potrzebne są dwa warunki:
    - ze strony przyrzekającego, obietnica musi być uczyniona rozważnie; z tej przyczyny konieczne są rekolekcje w pełni wyjaśniające istotę 
      Duchowej Adopcji oraz kryteria podejmowania i wypełniania obowiązku, przedstawione adoptującemu;
    - ze strony przedmiotu wymaga się, by miał charakter czynu dobrego w stopniu większym, niż tego wymaga wiążący wszystkich obowiązek.
      Dotyczy to praktyk, które są dodatkiem do modlitw (dodatkową praktyką np. nie może być coniedzielna Msza św., ponieważ jest obowiązkiem 
      każdego katolika).

Przyrzeczeniom duchowej adopcji w kościele powinno się nadawać uroczysty charakter i bogatą oprawę. 
Z głównych wymogów liturgicznego ceremoniału można wymienić:
    - homilię, którą wygłasza celebrans podczas Mszy św. i która powinna być tematycznie związana z obroną życia dzieci nienarodzonych 
      i okolicznością Duchowej Adopcji;
    - "inwokacje modlitwy wiernych" związane tematycznie z obroną życia. Wygłaszają je podczas Mszy św. osoby wybrane spośród grona osób
      przyrzekających;
    - na chwilę przed wygłoszeniem roty przyrzeczenia, celebrans przekazuje przyrzekającym "Światło Życia" od Kościoła przez zapalenie świec 
      osobom przyrzekającym od Paschału;
    - przyrzekający klęcząc lub stojąc, z zapalonymi świecami, powtarzają za celebransem rotę przyrzeczenia.