Duchowa adopcja dziecka poczętego zagrożonego zagładą jest dobrym i społecznie pożytecznym dziełem. Dla jej prężnego i harmonijnego rozwoju wymagane jest współdziałanie trzech podmiotów: osób adoptujących, animatorów oraz krzewicieli idei, pod opieką osób duchownych.

Zaangażowanie się adoptującego ma przebieg następujący:
Pewien chrześcijanin dowiaduje się o nowej nieznanej mu inicjatywie dotyczącej obrony życia dzieci nienarodzonych. Wypowiedź głosiciela bardzo go poruszyła, ponieważ jest człowiekiem wrażliwym, a być może ma jakąś udrękę sumienia, związaną z jego własnym problemem. Zaczyna głęboko rozważać możliwość swojego osobistego zaangażowania się. Czy dotrwa w modlitwie przez 9 miesięcy, czy nie złamie złożonego Bogu przyrzeczenia? Wreszcie zdecydował się podjąć Duchową Adopcję. Potem, to już codzienna modlitwa i praktykowanie w intencji nieznanego dziecka. Oddanie cząstki swojego dobra maleńkiej niewinnej istocie. Gdy do końca wypełnił adopcyjną obietnicę, odczuł satysfakcję z dobrze spełnionego uczynku i postanawia kontynuować cyklicznie adopcje duchowe, co raz nowych nieznanych istot ludzkich, czując się ich dobroczyńcą. Od niego wkrótce o podejmowanych adopcjach dowiedział się pewien jego przyjaciel. Chciałby również zaangażować się, ale pracuje na morzu, już wkrótce wypływa w rejs i nie będzie mógł złożyć w kościele swojego przyrzeczenia w sposób uroczysty. Ktoś kompetentny wyjaśnia mu, że w takim przypadku swoje przyrzeczenie może złożyć prywatnie przed Krzyżem lub świętym Obrazem w dowolne święto. Z takiego przywileju mogą korzystać osoby w sędziwym wieku, obłożnie chorzy, niepełnosprawni słabo poruszający się itd. Ów przyjaciel skorzystał z takich możliwości i od 2 miesięcy wypełnia swoje chwalebne zobowiązanie.

Animatorem duchowej adopcji jest osoba, która Duchową Adopcję w parafii, lub w innych miejscach - zaszczepia, asystuje w liturgii przyrzeczeń, głosi również słowo objaśniające istotę posługi, warunki praktykowania, i informuje kandydatów jak mają postępować podczas liturgii przyrzeczeń. Jest też przewodnikiem zbiorowej modlitwy oraz organizatorem parafialnej wspólnoty: rodziny Duchowej Adopcji.

Krzewienie duchowej adopcji polega na rozbudzaniu inicjatywy, na jej upowszechnianiu, utrwalaniu w stałych terminach przyrzeczeń oraz na ochronie zasad ideowych przed deformacją ze strony pseudoreformatorów oraz na zabezpieczeniu przed zniszczeniem. Zasięg i zakres tych czynności, środki działania, predyspozycje krzewicieli, ich wiedza i doświadczenie składają się na całokształt zaangażowania krzewicielskiego. Z ważniejszych czynności w tym zakresie należy wymienić działalność misyjną w kraju i za granicą, informację, wydawnictwo małych form i kolportaż, publikacje w mediach, organizowanie rekolekcji formacyjno-szkoleniowych dla animatorów Duchowej Adopcji, starania o powoływanie parafialnych kół zwolenników Duchowej Adopcji, zachęcanie ks. proboszczów parafii do włączania nabożeństw w obronie życia i Duchowej Adopcji w program liturgii nabożeństw parafialnych. Ustalenie stałych terminów przyrzeczeń D.A. stwarza szanse na cykliczne i długie praktykowanie inicjatywy w parafii.