Istota Duchowej Adopcji wynika z osobistego: modlitewnego i uczynkowego wstawiennictwa do Jezusa Chrystusa osoby adoptującej duchowo, wstawiennictwo o pomoc w ratowaniu od zagłady jednego nieznanego, lecz wybranego przez Boga-Dawcę Życia zagrożonego aborcją dziecka. Trwa przez okres 9 miesięcy. Jej celem dodatkowym jest ochrona zdrowia psychicznego matki oraz sprawców i nakłaniających do aborcji (zagrożonych syndromem postaborcyjnym), a ponadto ochrona i wspomaganie rozwoju rodziny, zapobieganie depopulacji i depresji demograficznej narodu.

Rodowód Duchowej Adopcji nie ma powiązań z Krucjatą modlitwy. Jest nową, niezależną inicjatywą. Faktem jest, że Krucjata modlitwy zaistniała w Polsce wcześniej, niż Duchowa Adopcja i była pierwszą inicjatywą tej samej idei obrony poczętego życia. Przyrzeczenie Duchowej Adopcji, które umacnia to zobowiązanie, jest odniesieniem do Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego wg opracowania kard. Stefana Wyszyńskiego. Posłannictwo Duchowej Adopcji nasuwa pewne podobieństwo do roli rodziców chrzestnych, wprowadzających katechumena do wspólnoty Kościoła, do rodziny Chrystusa, a osoby adoptujące, podobnie jak rodzice chrzestni służą temu dziecku opieką i pomocą. Natomiast istotą Krucjaty modlitwy jest ofiara modlitewna wielu osób, we wspólnej intencji obrony życia wielu poczętych dzieci, według miesięcznego porządku intencji modlitewnych. Ponadto Krucjata modlitwy nie jest utwierdzana przyrzeczeniami.

Tak, mogą podejmować, mimo że nie uczestniczyły. Taka sytuacja występuje w przypadkach prywatnych przyrzeczeń, składanych przed Krzyżem lub Świętym Obrazem.

Te osoby mogą, a nawet powinni podejmować Duchową Adopcję, ale pod warunkiem zaniechania aborcji, wyrażenia żalu i pojednania z Bogiem po odbyciu Spowiedzi z rozgrzeszeniem i po przyjęciu Komunii św. Duchowa Adopcja leczy zranienia wewnętrzne (usuwa duchowy ból i uwalnia od poczuia winy), po podjęciu tych czynności.

Zapominanie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie złożonego Bogu przyrzeczenia.

Nie ma żadnego związku, poza podobieństwem fragmentu nazwy - "adopcja dziecka" oraz podobieństwem sytuacji - "dziecka niechcianego" w tym przypadku różniącym się jednak co do skutków: dla przypadku adopcji prawnej dziecka po urodzeniu, ta szczególna sytuacja, skutkuje odejściem dziecka od jego naturalnej rodziny, do rodziny zastępczej. Natomiast Duchowa Adopcja skutkuje ocaleniem dziecka od śmierci aborcyjnej, jego urodzeniem się i pozostaniem w naturalnej rodzinie, w otoczeniu pełnym opieki i miłości dzięki nawróceniu się rodziców.

Duchowa Adopcja dotyczy jednego tylko dziecka.

Tak. Dodatkowe postanowienia nie są obowiązkowe, choć są chętnie podejmowane.

Jest wskazane, ale nie jest konieczne.

Tak.

Zasadą jest, składanie przyrzeczenia w kościele, z pełnym ceremoniałem, na ręce kapłana, w obecności i na oczach wielu wiernych, by uwrażliwiać ludzi. Gdy brak jest jednak takich możliwości, można również składać przyrzeczenie prywatnie, poza kościołem.

Nie wiemy. Bóg to jedno dziecko wybiera, byśmy je adoptowali dla ocalenia życia i On jedynie zna jego imię, pochodzenie i narodowość.

Długa przerwa (miesiąc, dwa) przerywa Duchową Adopcję. Należy wtedy wyspowiadać się, ponowić przyrzeczenie i starać się je dotrzymać. W przypadku krótkiej przerwy, należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając modlitwę o ilość opuszczonych dni.

Można podejmować jeden raz (na czas 9 miesięcy), ale można również podejmować wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań.

Jako minimum wymaganych warunków prawidłowego wypełniania zobowiązania adopcyjnego, przyjmuje się:
   1.   Osoba adoptująca duchowo powinna być chrześcijaninem.
   2.   Każdorazowe podejmowanie nowego zobowiązania adopcyjnego powinno poprzedzać złożenie
         nowego przyrzeczenia Duchowej Adopcji.
   3.   Wymaganą praktykę Duchowej Adopcji stanowi codzienne, przez 9 miesięcy, odmawianie krótkiej
         modlitwy adopcyjnej w intencji poczętego dziecka i jego rodziców pt. "Panie Jezu" i jednej 
         Tajemnicy Różańca św. (10 x "Zdrowaś Maryjo").
   4.   Nie jest natomiast wymagane (choć zalecane), podejmowanie dodatkowych postanowień takich, 
         jak: uczestnictwo w zbiorowej modlitwie Duchowej Adopcji, przynależność do Ruchu Duchowej
         Adopcji, ponieważ modlitwa wstawiennicza formuje wewnętrznie osobę adoptującą i pogłębia 
         jej religijność.

Uzupełniającymi postanowieniami (praktykam) mogą być np. częstsza Spowiedź i Komunia św., Adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., post o chlebie i wodzie, walka z nałogami i wadami charakteru, pomoc osobom potrzebującym, działalność społeczna na rzecz obrony życia, dodatkowe modlitwy.
Należy podejmować postanowienia poprawne pod względem ich jakości, jak też realne co do ilości, mając na uwadze możliwości ich wykonania.

Formalne przesłanki powszechnego funkcjonowania jakiejś idei w umysłach ludzkich społeczności zależą głównie od akceptacji ze strony jednostek przynależących do tej społeczności. Takie rozumowanie znajduje potwierdzenie w jednej z zasad filozofii św. Tomasza z Akwinu, która  głosi, że "zaangażowanie w społeczne dzieło przynosi większe efekty, gdy odnosi się do konkretnych osób i samo jest osobistym zaangażowaniem". Trafność takiego rozumowania dostrzegł dr Paweł Milcarek wykładowca filozofii chrześcijańskiej na WUSW w Warszawie, w znalezionej ulotce z krótką modlitwą "Panie Jezu". Dotyczyła inicjatywy tzw. Duchowej Adopcji, a odkrył w niej, że w przypadku Duchowej Adopcji, jest to osobiste zobowiązanie konkretnej osoby, dotyczące obrony przed śmiercią w łonie matki, jednego konkretnego dziecka, które Bóg Stwórca zechce mi wybrać. Skuteczność tej zasady w obecnej praktycznej rzeczywistości przerosła wszelkie oczekiwania.

Duchowa Adopcja poprzez modlitewne wstawiennictwo wyprasza u Pana Jezusa łaskę ocalenia dziecka od aborcyjnej śmierci. Jest to owoc najpierwszy i najważniejszy. Duchowa Adopcja leczy ponadto zranienia wewnętrzne wywołane grzechem aborcji: pozwala penitentom odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie, przynoszące spokój wewnętrzny oraz pokój ich sercom. Posługa ta również uświęca podejmującego - pogłębia jego kontakt z Bogiem, ucząc systematycznej modlitwy oraz formując go duchowo. Praktyka adopcyjna kształtuje w ludziach postawy prorodzinne, wzbudza pragnienie wzajemnej opiekuńczej troski i miłości wśród członków tej samej rodziny. Inicjuje zwyczaj wspólnej modlitwy rodzinnej.

Duchową Adopcję może podejmować każdy chrześcijanin: osoby świeckie konsekrowane, mężczyźni i kobiety, ludzie w każdym wieku, a jedynie dzieci powinny ją podejmować pod opieką rodziców lub opiekunów. Nie mogą podejmować Duchowej Adopcji ludzie zwalczający Kościół i jego nauki, niechrześcijanie i ludzie obłożeni ekskomuniką, homoseksualiści itp., ponieważ podstawą Duchowej Adopcji jest nawracanie rodziców dziecka, aby z miłością przyjęli poczęte życie, bronili je, pielęgnowali i kształtowali prawe i moralne wychowanie; a nawracać modlitwą chrześcijańską i ku sprawiedliwemu życiu nie mogą ludzie z nieuporządkowanym ku wierze chrześcijańskiej sumieniem.

Rozpoczynamy każdorazowo od złożenia przyrzeczenia.

Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Wolą Jego jest, by każde poczęte dziecko było otoczone miłością rodzicielską. Powiedział nam Pan Jezus: "O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię" (J 14, 14).

Jeśli nie ma możliwości uczestniczenia w rekolekcjach i w uroczystych przyrzeczeniach w kościele (np. z powodu znacznej odległości kościoła sprawującego taką liturgię), gdy nie można złożyć przyrzeczenia w kościele z powodu choroby, sędziwego wieku, uwięzienia, pracy na morzu) - można złożyć również przyrzeczenie Duchowej Adopcji i indywidualnie (prywatnie), w dowolne święto Matki Bożej, przed Krzyżem, lub Świętym Obrazem. W takich przypadkach wypowiadamy ten sam, co w kościele, tekst przyrzeczenia adopcyjnego.